Gözlerimizi kapatarak idare edebilir miyiz?

"Masayı ortadan kaldırdık da şimdi evin neresine koyacağımızı bilemiyoruz" diyor baba...
Arkadaşım...
İki yıldır uğramamıştım evlerine.
Salonu baştan aşağı değiştirdiklerini sanıyorum ya, "Yok, sana öyle geliyor" diyor; "Sadece yemek masası gitti!"
Neden?
Canı sıkılarak anlatmaya çalışıyor...
"Ailecek birlikte oturup yemek yediğimiz zamanlar bitti işte! Ne kız ne de oğlan bizimle yemiyor, ya dışarıda işlerini görüyorlar ya odalarında. Zaten mutfağı içecekleri için kullanıyorlar, pandemiden beri hep dışarıdan yemek söylüyorlar, laf dinletemiyoruz."
Sonra mırıldanıyor: "Dördümüzün aynı anda ekrana baktığı günler desen, çoktan bitti! Aile olmak artık böyle bir şey..."

***

Her davranış tercihi kendi yaşam biçimini de beraberinde getiriyor...
Ve "Olur öyle şeyler" diyoruz ya...
Olmuyor aslında!
Başka bir şey oluyor.
Dünya hızla değişiyor, doğru!
Fakat dünya dediğimiz sadece yerküre, sadece coğrafya, sadece siyaset değil...
Dünya, evin içi aynı zamanda...
Dünya, ilişkilerimiz...
Aklımız, duygularımız...
Hepsi hızla değişiyor.
Hepsinin bir ekonomi-politiği var.
Kapıyı çalıp duran pizzacı, elinde torbalarla ayağımıza kadar gelen hipermarket görevlisi falan anonim kişiler mi gerçekten?
Sanki "aile"den birisine dönüşmediler mi?
Peki bunları niye yazıyorum?
Çok uzun anlatılacak şeyleri kısaca yazıp sizleri düşünmeye itmeyi sevdiğimi biliyorsunuz...

***

O halde...
Düşünmeye başlayalım...
1938, 1980, 1990, 1994 "ruhları" çözüm olabilir mi bu yepyeni hale?
Hâlâ "muhafaza" edebildiğini sanan bir muhafazakârlık...
Hâlâ "ilerleme"ye inanan ama "biraz da geri gitsek iyi olacak" diye düşünen amorf bir solculuk...
Bütün bunlar gelmekte olan dünyaya çare olabilirler mi?
Pandemi çok sert bir tetikleyici oldu.
Ama en başta yetkililer...
Kimse bu gerçekle hesaplaşmak istemiyor sanki...
Oysa tetik çekildi.
Hayatımız değişiyor.
Peki "insan"lığımızı ve değerlerimizi nasıl savunacağız?
Gözlerimizi kapatıp hayal kurarak, eskiyle oyalanarak ve olup bitenleri inkâr ederek mümkün mü bunu yapmak?