Üstün Dökmen, Küçük Şeyler 2 isimli kitabında “tulumbacı sendromu”ndan bahseder.
“Tulumbacı sendromu” asıl gayeyi bırakıp yan yollara sapmayı ve hedefe ulaşamamayı anlatan bir tabirdir.
Eskiden yangın söndürmek için kurulmuş bir tulumba teşkilatı varmış. Tulumbacılar bir yerde yangın olduğunu öğrendiklerinde, tulumbayı kapıp yangın yerine koşarmış. Yolda bir başka tulumba ekibi eğer bunları geçerse, bu sefer tulumbayı bırakıp, “Siz bizi nasıl geçersiniz?” diye önden giden ekiple kavgaya tutuşurlarmış. İşte bu, asıl yani hedefe giden yolda ilerlerken yan yollara sapmanın bir örneğidir. Tulumbacının çıkış hedefi, yangını söndürmekti, ama yolda yaralanmayı göze alıp kavga etmesi, hedeften şaştığını gösterir.
Yine gayeyi unutmakla ilgili aşağıdaki fıkra da bizi güldürürken düşündürür.
Çiftçinin biri, yaz tatilinde çiftlikte çalışmak isteyen çocuklara bir hikâye anlatıp sonra doğru soru soranı işe alacağını bildirmiş. Hikayeyi anlatmaya başlamış:
“Ali Baba çiftliğinde dolaşırken, ahıra bir çakalın girdiğini görüp hemen tüfeğiyle çakala ateş etmiş. Saçmalar ahırdaki samanları tutuşturmuş. Ahırdaki hayvanların bir kısmı yanmış. Çiftçinin karısı ve çocukları ise yanmaktan canlarını zor kurtarmışlar.
Hikâyeyi dinleyen çocuklar kimi saçmaların samanı nasıl tutuşturduğunu, kimi çiftlikteki görevlilerin hayvanları yanmaktan niye kurtaramadıklarını sormuş. Çiftlikte çalışmayı hak eden çocuk ise şu soruyu sormuş: “Pekiyi, efendim, Ali Baba çakalı vurdu mu?”
Gayeye ulaşmak aynı zamanda doğru soruları sormakla mümkündür.
Sahi ben bu fıkrayı neden anlattım? Terörle mücadeleyi düşündüm de aklıma takıldı.
Yorum Yazın