İdam mahkûmuna son isteğini sormuşlar:
“Padişahın atına Arapça öğretmek” demiş...
“Olur mu, ata Arapça öğretilir mi, padişahın atı olsa bile!”
“Size ne, son isteğimi sordunuz!”
Padişah razı olmuş:
“Öğretsin bakalım da görelim!”
Adamı idam hücresinden çıkarmışlar, atı da yanına koymuşlar...
Mahkûmlardan biri yanaşmış:
“Ulan, sende bir hinoğlu hinlik var, hiç at Arapça öğrenir mi?”
İdam mahkûmu parmağını ağzına götürmüş:
“Sus konuşma, dört ihtimal var!”
Sıralamış ihtimalleri:
“Ya padişah ölür ya ben ecelimle ölürüm ya da at ölür!”
Dördüncü ihtimal?
“At Arapça öğrenir... Daha bir yıl var, kim öle kim kala!”
**
Fıkra Hasan Pulur’un köşesinden alınmıştır. Geçmişten beri bilinen bir numaradır. Olmayacak bir durumu vaat edip zaman kazanmak.
Bir zamanlar İran’da bir idam kararı infaz edilecek, mahkûma son isteği soruluyor. Mahkûm, “Diğer idam sehpasında asılmak istiyorum.” Diyor. İdam o sehpada infaz edilecek yine son isteği soruluyor. Mahkûm öbür idam sehpasını gösteriyor. “O idam sehpasında asılmak istiyorum.” Derken aynı şekilde 10 tane idam sehpasını dolaşıyor. Son idam sehpasında soruyorlar. “Neden bizi idam sehpasından, idam sehpasına dolaştırdın? Neticede asılacaksın, öleceksin.” Mahkûm şöyle diyor:
“Burası Ortadoğu her an her şey değişebiliyor. Sehpanın birinden diğerine geçerken harp olur, darp olur belki kurtulabilirdim, önemli olan zaman kazanmak”
Yorum Yazın