İki yaşlı kendi aralarında konuşuyordu. Diyalog şöyle devam etti:
-Geçen bir kitapta okudum. Bir hikâye bana çok ilginç geldi. Afrika Zimbabve Cumhuriyetinde 12 Psikiyatr bulunuyormuş. Ülkenin nüfusu ise 14 milyon. Yani bir milyon kişiye bir psikiyatr düşüyor. Psikiyatrlar genelde Başkent Harare’de bulunuyor. Bunalımlı bir genç kız annesi başkente 200 kilometre uzaklıktaki bir Dixon’dan Psikiyatrı telefonla arıyor. Psikiyatr daha sonraki bir zamanda, ulaşım maliyetini karşılayamadığı için muayenehaneye gelemeyen kızın intihar ettiğini öğreniyor. Psikiyatr bu konuyu düşünüyor. Bölgede yaşlı nineler ve genç kızlar var. Ninelerin konuşacak birini aradığını, genç kızların ise kendilerini dinleyecek birilerini istediğini biliyor. Bu veriden yola çıkarak psikiyatr bir eğitim programı düzenliyor, ninelerle genç kızların bir banka oturarak konuşmalarını sağlıyor. Bu banklara “dostluk bankı” adını veriyor. Dixonda 70 tane dostluk bankı kuruyor ve 70 bin genç kızı bu yolla tedavi ediyor. Standart tedavi görenlerin intihar oranı %12 iken dostluk bankını kullananlarda bu oran %2 ye düşüyor.
-Bu konu bana şunu düşündürdü. Ülkemizde suç oranları, intiharlar, uyuşturucu kullanımı her geçen gün artıyor. Gençlerin tecrübesizlikleri ve ortam buna neden oluyor. Diğer taraftan da yaşlılar hem yalnızlık çekiyor hem de gençlerin bu durumundan çok mustarip oluyor. Acaba şehirlerde sadece bu amaçlarla özel olarak yapılmış dostluk bankları kuramaz mıyız? Dedelerle gençleri bir araya getiremez miyiz?
-Dostluk Bankı için bir dostluğa bir de banka ihtiyaç var. Bank işi kolay. Site esnafına söyleriz, istediğimiz kadar bank yaptırabiliriz Fakat bu ülkede dostluğu oluşturacak yönetimi ve eğitimi nereden bulacağız?
Yorum Yazın