İki bülbül dertleşiyordu. Biri diğerine dert yandı:
-Şu insanları anlayamıyorum. “Dut yemiş bülbül gibi” bir deyim çıkarmışlar. Güya buna da bir hikâye uydurmuşlar. Biz dut yiyince ishal oluyormuşuz. Dolayısıyla ötünce kıçımızı tutamıyor muşuz. Onun için de dut yiyince susuyormuşuz.
-Halbuki işin aslını öğrenseler böyle düşünmeyecekler. Kediler için mart ayı nasıl aşk dönemiyse bizim aşk dönemi de mayıs ayıdır. İnsanlar nasıl âşık olunca sevdiklerine şiir yazarlarsa, biz de mayıs ayı aşk döneminde şakıyıp dururuz. Şakımalarımız sonucu eşleşir sonra muradımıza ereriz. Artık şakımaya gerek kalmaz, susarız. Mayıstan sonra dutlar çıktığı için insanlar bizim suskunluğumuzu aşkımızın teskin olmasına değil de duta bağlıyorlar.
-İnsanoğlu çok garip, nasıl ki siyasette gerçek hikayelere değil de b.ktan hikayelere inanıyorlarsa aynen onun gibi bizim de gerçek hikayemize değil, uydurdukları b.ktan hikayeye inanıyorlar.
Yorum Yazın