Dünkü yazımda Aşağı Eğlence’ de ikamet ederken bakkalla olan bir anımı anlatmıştım.
Bugün de bir eczacıyla olan anımı hatırladım.
Bir pazar günü eczaneden ilaç almam gerek. Apar topar caddeye indim. Tıraşsızım, üzerimde özenle seçilmemiş giysiler var.
Eczaneye girdim, eczacı hanıma alacağım ilacın adını söyledim. Eczanenin karşısında semt pazarı vardı. O gün oranın pazarı idi.
Eczacı hanım nereden mucip olduysa gayri ihtiyari bana bakıp “Pazarcı mısın?” dedi.
“Ah!” dedim “Keşke pazarcı olabilseydim. Ben pazarda poşet satıyorum” (O dönemler pazarda poşet satılırdı) dedim. Öyle bir vurguyla söyledim ki eczacı benim pazarcı olamadığımı ve espri yaptığımı anlamıştı. Eczacı da ben de bozuntuya vermeden karşılıklı gülüştük. Yerinde bir espri hem onu hem de beni mahcup olmaktan kurtarmıştı.
**
İletişime biraz mizah katmak sosyal ilişkileri rahatlattığı gibi neşeli bir ortam oluşmasını sağlar. Sürekli gerginliğin sonu kırılmaktır. Oysa yerinde yapılan latif bir espri kışı bahara çevirir. İngiltere’nin efsane Başbakanı Winston Churchill, (1874-1965) yanak sarkıklığını abartarak buldog köpeklerine benzeten karikatüristle karşılaştığında, “Hata yapıyorsun dostum. Benim yanaklarım buldog köpeklerinden daha fazla sarkar.” demiştir.
Peki insan neden çok gergin olur, yeri geldiğinde kendiyle alay edemez. Bu insanın çiğliğinden ve kibrindendir. Şems-i Tebrizi, (1185-1248) “Ne diye böbürlenip büyükleniyorsun. Doğumun bir damla su, ölümün bir avuç toprak değil mi?” diye ikazda bulunur bu tür insanlara. Aşık Ruhsati de (1835-1911) kibirli insanlarla ilgili şöyle demiştir. “Bir kimsede olsa kibir/Yüzün dola yüzünden kaç/Onun mayası bozuktur/Selam verme pozundan kaç”
Felsefe profesörü John Morreall (1947-…..) “Bir insanın mizah duygusu ne kadar gelişmişse, olaylar karşısında gerekli uzaklığa çekilip, durumlara daha geniş bir açıyla bakmayı başarması da o denli gelişir.” Diyor. İletişime biraz mizah katmak, bizi gereksiz çatışmalardan kurtarıp daha insanca bir yaşamın yolunu açacaktır.
Yorum Yazın