Bir zamanlar asker ocağında vakit namazları cemaat halinde kılınırmış. Komutanın emriyle herkes namazını cemaatle kılmak zorunda kalırmış.
Yine cemaatle namaz kılınırken, koşarak gelip arka safta yerini almış asker kısık sesle şöyle başlamış:
-Ne Allah’ın emri ne Allah’ın rızası ne Allah’ın korkusu …Sırf komutanın emri, rızası ve korkusu için Allah Ekber…
Yanındaki kısık sesle destek vermiş:
-Ben de seni gibi düşünüyorum. Ama komutan yerine Allah deyince sevap kazanıyorum.
Üçüncü kişi dayanamamış ikisine hitaben:
-Biriniz komutanı biriniz Allah’ı kandırdığınızı düşünüyorsunuz. Aslında siz kendinizi kandırıyorsunuz, demiş.
İki asker hep bir ağızdan sormuşlar:
-Peki ne yapalım?
Üçüncü asker cevap vermiş:
-Ben bunu askerlikteki bir çeşit yanaşık düzen eğitimi olarak düşünüyorum ve uydum kalabalığa diye niyet ediyorum. Kimseyi kandırmıyorum.
**
Baskıyla yapılan işlerde samimiyet kalmaz. Orada riyakarlık hâkim olur. Hukuk düzeninin ve demokrasinin olmadığı yerde; riyakarlık, kandırma ve dalkavukluk bir korunma aracı haline gelir. Böyle ortamlarda onurlu insan yetişmez. Erdem, samimiyet orantısız bir bedel ister. Kalabalıklar bu bedeli göze alamaz.
-
Yorum Yazın